5 "Napaść"

Ohayo!! Jak pewnie zauważyliście, dodałam play listę! Jeśli chcielibyście własne utwory to piszcie w komentarzach! Wyślijcie mi link a ja go posłucham i może dodam xDD...A teraz notka...


Mój sen skończył się, kiedy promienie słońca brutalnie wpadły na moją twarz. Nieprzytomnie usiadłam dalej mając zamknięte oczy. Lekko je przetarłam i powoli zaczynałam je otwierać .
. "Ahh...Co to było?!...Śniło mi się że...Właściwie...ja nie pamiętam co mi się śniło...ale wiem że się bałam i byłam smutna..Dlaczego akurat to?."-Z takimi myślami ruszyłam do szafy. Po drodze otworzyłam moje okno na oścież w skutek czego letni powiew uderzył w moją twarz. To takie przyjemne uczucie.Po chwili przyjemności otwarłam szafę, wyciągnęłam z niej mój strój ninja

Na rękach zawiązałam bandaże, jak zawsze z resztą. Po tej monotonnej czynności ruszyłam do ubikacji. Umyłam twarz zęby i ruszyłam powoli do akademii. Zamknęłam drzwi na klucz. Kiedy miałam już ruszyć w stronę schodów zostałam od tyłu zaatakowana! Ktoś się na mnie rzucił w skutek czego oboje runęliśmy na ziemię. Przechyliłam głowę w bok i zobaczyłam blond czuprynę nad ramieniem. "Naruto!!"-W moich myślach przeleciało parę brzydkich słów na temat mojego Nii-sana.
-Haha!! Ohayo Kuum-chan!! Twoja mina jest najlepsza Dattebayo!-Krzyknął do mnie na dzień dobry. Ja bez żadnych słów wstałam i przywitałam się z nim machnięciem głowy.
-Ara? Czemu się już nie odzywasz?-spytał lekko zawiedziony. Popatrzyłam na niego wzrokiem mówiącym "powiedz coś jeszcze a zatłukę". Widocznie mój towarzysz nie do końca zrozumiał.
-Kuumi-chan? Czy coś się stało?-Spytał zmartwiony. Cóż, nie powiem mu że przez to że wczoraj się odezwałam, wszystko sobie przypomniałam od nowa, i że właśnie przez to miałam koszmary. Pewnie by się obwiniał.
-Halo?-Naruto pomachał mi ręką przed oczami. Chyba mocno się zamyśliłam. Chwyciłam jego rękę latającą mi przed nosem i pociągnęłam za sobą do akademii. Kiedy zeszliśmy ze schodów to go puściłam. Szliśmy w ciszy. Aż nagle...
-Kyaaaaa!!!! To Sasuke-Kun~!!!!-Wrzeszczały dziewczyny na widok naszego sąsiada z ławki. Lekko się ucieszyłam na jego widok, dokładnie to go nie widziałam bo był otoczony gronem fanek, ale na samą myśl o nim się uśmiechnęłam..."Zaraz...Ja...Ja się uśmiechnęłam?!
-Kuumi-chan-Myśląc o nim?!!
-Kuumi-chaan!- Coś ze mną jest nie tak"
-Oy! Kuumi-chaaaaaaaannnnnnnnnn!!!!!!-Krzyknął mi do ucha Blondyn. Wystraszona spojrzałam na niego.-Weź się obudź! Jesteśmy już dawno pod akademią a ty jakieś miny strzelasz!-Powiedział do mnie chichocząc. Ja machnęłam na niego ręką i ruszyłam do naszej sali.Zajęłam swoje miejsce. Po chwili dobiegł do mnie Naruto.
-Kuumi-chan! Co cię ugryzło Dattebayo. Od rana jesteś dla mnie niemiła.-Pożalił się chłopak...Właściwie, nie wiem czemu jestem taka zła. Miałam koszmar, ale nie pamiętam co się w nim działo. Pamiętam jedynie uczucia, które w nim odczuwałam. Kiedy już miałam przeprosić mojego sąsiada usłyszałam że ktoś siada na miejscu Saska, instynktownie tam spojrzałam..."Kurde, jednak to on..."-Przeszło mi przez myśl. Znów odwróciłam się do Naruto z tym samym zamiarem kiedy nagle nie wiadomo skąd pojawiły się fanki Sasuke, proszące mnie o zmianę miejsca. Najpierw zerknęłam w stronę Kruczowłosego chłopaka. Jego mina była bezcenna

Wyglądał jak proszący kotek. Zachichotałam co zwróciło uwagę nachalnych fanek.
-Zamień się! Co ci szkodzi?!-Wrzeszczały, a ja nie miałam nawet jak im odpowiedzieć, przez to wszystko byłam na krawędzi wybuchu! Tak prawie wybuchnę ze śmiechu. Wzięłam kartę i długopis do ręki i zaczęłam pisać.
"Ale was jest za dużo! Przecież wszystkie się tu nie zmieścicie."
-Ja tam usiądę!-krzyczałam jedna.
-Nie bo ja!-Krzyczała druga. Nagle wpadłam na genialny pomysł. Moje oczy się zaszkliły, wszystkie krzyki momentalnie ucichły.
"Gomene! Przez to że tu siadłam teraz się kłucicie!"-Napisałam i przyłożyłam piąstki do oczu.
"Demon"-przeszło przez myśl Naruto i Sasuke.
-N...Nie martw się!!-Krzyknęła jakaś dziewczyna.
-T...Tak...My już nie chcemy tu siadać! -krzyknęła inna. Jedna nawet mnie na pocieszenie poklepała po głowie. Spojrzałam na nie wzrokiem numer 3 czyli słodki piesek pyta"na prawdę" One wszystkie energicznie pokiwały głowami i zmyły się w tak samo szybki sposób co się tu znalazły.
-Kuumi-chan. Jesteś niezłą aktorką-szepnął do mnie Nii-san. Ja złowieszczo się uśmiechnęłam.
"Otwórz okno!"-Napisałam na kartce i pokazałam ją blondynowi. On bez niczego je otworzył i w momencie kiedy Sensei wszedł do klasy, ja z niej wyskoczyłam. Z klasy dało się słyszeć jeszcze różne krzyki np: " A ja?" To był chyba Naruto. "Kuuuuuuuummmmmiiiiiiiiii!!!!!"To był Sensei. "Wow!"Krzyknął ktoś jeszcze.
Po dziesięciu minutach biegu trafiłam na małą polankę"Wreszcie cisza i spokój...Teraz mogę przemyśleć parę spraw." Niestety, nie wiedziałam jak się mylę. Usiadłam na samym środku polany i zagłębiłam się w swoich myślach. Nagle poczułam ostrzy ból na plecach a po chwili leżałam na brzuchu, przygwożdżona do ziemi przez czyjąś stopę. Próbowałam wstać podpierając się rękami, ale niestety, byłam zbyt słaba.
-Nie wierzgaj tak mała!-Krzyknął na mnie męski głos. Po chwili poczułam że ściąga ze mnie nogę. Myśląc że to dobry moment wstałam i kiedy chciałam uciec, chwycił mnie za włosy i brutalnie pociągnął do góry. Pisnęłam z bólu.  Z moich oczu przymkniętych oczu zaczęły lecieć łzy.
-Kuumi!-Usłyszałam głos Iruki-sensei. Otworzyłam oczy i popatrzyłam zapłakana na dyszącego senseia. Moje oczy mówiły pomóż. Brunet nie zastanawiał się nad tym długo. Od razu zaatakował mojego prześladowcę. Skoczył na niego, a ten rzucił mną o ziemię. Odbiłam się parę razy i przeturlałam pod jedno z drzew, wyplułam krew wymieszaną z śliną.  Skuliłam się z bólu. Prawdopodobnie miałam złamane żebro i rękę. "Jestem taka słaba"-pomyślałam i otworzyłam ponownie oczy, zobaczyłam mojego nauczyciela, był ranny w rękę i nogę, oraz nieznanego mi zamaskowanego mężczyznę. On również był zraniony. Kiedy sensei składał pieczęci do jakiegoś jutsu nieznajomy znikł i pojawił się obok mnie.
-Kuumi! Uciekaj!-Krzyczał sensei, ale ja już nie miałam siły. Popatrzyłam załzawionym, przepraszającym wzrokiem na Umino i poczułam jak coś ostrego wbija się w mój brzuch. Moje źrenice rozszerzyły się, z ust pociekła mi teraz sama krew, krzyknęłam.  Zanim pozwoliłam pochłonąć się ciemności usłyszałam jeszcze nawoływania mojego nauczyciela i złowieszczy śmiech nieznajomego.

"Ta ciemność, ja...ja ją znam...Czy ja już nie żyję? Ale skoro nie żyję to nie powinnam być w piekle albo niebie?Chwila, czy to jest światełko? Jest takie przyjemne, chcę tam iść."
"Nie możesz!"
"Czemu?"
"Jeszcze nie przyszedł na ciebie czas"
"Ale tam jest tak miło i ciepło"
"Uwierz mi, otwórz oczy...jeszcze nie pora"

-Czy z nią wszystko dobrze?-Usłyszałam znany mi głos. Znam go, ale skąd?
-Iruka! Przychodzisz tu już 5 dzień pod rząd!-Krzyczała jakaś kobieta. A więc to był Sensei...Chwila...Ile spałam?!.-Żyje, jej stan BYŁ ciężki, ale już NIE jest, więc możesz przestać nawiedzać to miejsce?!
-Gomene! Po prostu to jet moja uczennica...Której nie mogłem obronić.-powiedział smutny. "Nie! To nie twoja wina!"-Krzyczałam w myślach, próbowałam otworzyć oczy ale za każdym razem przez moje ciało przechodziła fala bólu. "Ja...Ja dam im znak!" Po przemyśleniu tego postanowiłam ruszyć ręką. Niestety zdołałam tylko poruszyć małym palcem.
-Ruszyła się!-Usłyszałam równocześnie krzyknięte zdanie przez senseia i przez obcą panią. W duchu ucieszyłam się że to zobaczyli.-Ona się uśmiecha!-Znów te krzyki. Czyli na prawdę też się uśmiechnęłam. Niestety nie cieszyłam się zbyt długo ponieważ straciłam ponownie przytomność.